Η Πάρος μου θυμίζει το πρώτο μου ταξίδι μιας και ήταν ο προορισμός που είχαμε επιλέξει στο λύκειο να πάμε για τριήμερη σχολική εκδρομή. Είναι ένα κυκλαδίτικο νησί με την αρχιτεκτονική των λευκών σπιτιών με τα μπλε μικρά παράθυρα, που θα έκαναν οποιοδήποτε μέρος να φαίνεται ομορφότερο. Διαθέτει δύο μεγάλους οικισμούς, την Πάρο και τη Νάουσα. Στο τελευταίο έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια φιλικοί ιστιοπλοϊκοί αγώνες με ξύλινα σκάφη που ονομάζονται «Καπετανέικα». Είναι μια ευκαιρία συνάντησης για τους λάτρεις του σπορ, αλλά και ένα είδος «διαμαρτυρίας» για την καταστροφή ξύλινων σκαφών τα τελευταία χρόνια από ευρωπαϊκές οδηγίες.
Φωτογράφιση ιστιοπλοϊκού αγώνα Καπετανέικα στο ελληνικό νησί της Πάρου.
Την πρώτη μέρα, όταν έφτασα στην Πάρο το απόγευμα, είχα τον χρόνο να τακτοποιηθώ στο δωμάτιό μου και να πάω στη Μαρίνα της Νάουσας για να συναντήσω τους διαγωνιζόμενους και να δω τα ιστιοπλοϊκά. Εκεί συνάντησα τους διοργανωτές, τους εξήγησα τι κάνω και συμφώνησα για το πώς θα κινηθώ την επόμενη μέρα στα Καπετανέικα. Ένα μικρό ταχύπλοο θα ήταν στη διάθεσή μου και θα μπορούσε να με μετακινήσει κατά μήκος των σκαφών ή σε διάφορα σημεία που θα μου ήταν χρήσιμα για να βγάλω φωτογραφίες. Από την αρχή, μου κέντρισε το ενδιαφέρον ένα μικρό ιστιοφόρο του οποίου το πλήρωμα ήταν ντυμένο με παραδοσιακές ενδυμασίες και σκέφτηκα ότι θα προτιμούσα να είμαι σε αυτό το σκάφος. Ήλπιζα λοιπόν την επόμενη μέρα να έβρισκα τον τρόπο. Το απόγευμα περπάτησα στους όμορφους δρόμους της Νάουσας. Υπάρχουν τόσα πολλά ωραία μέρη για φαγητό και ποτό, και μάλιστα σκέφτηκα ότι δύσκολα θα μπορούσες να βρεις άλλα μέρη στον κόσμο κατά μήκος των θαλασσών τόσο όμορφα και διακοσμημένα με τόσο καλό γούστο. Τουλάχιστον από τα μέρη που έχω επισκεφτεί μέχρι τώρα. Από όλα αυτά, όπως συνήθως μου συμβαίνει, μου κέντρισε το ενδιαφέρον ένας κύριος που καθόταν μπροστά από το σπίτι του σε μια από τις κεντρικές πλατείες. Πήγα κοντά και τον γνώρισα. Το όνομά του ήταν Γιώργος Ζούμης και η καταγωγή του ήταν από το νησί. Μετά από λιγο, έχουμε πιάσει κουβέντα για τη ζωή στο νησί, αλλά και για το πώς άλλαξε στο πέρασμα του χρόνου. Ο Γιώργος με κάλεσε στο σπίτι του και έτσι είχα την ευκαιρία να δω ένα από τα παραδοσιακά σπίτια του νησιού.
Το επόμενο πρωί ήμουν νωρίς στη Μαρίνα της Νάουσας για να οργανώσω τις μετακινήσεις μου. Βρήκα το ταχύπλοο που μπορούσε να με μετακινήσει ανάμεσα στις βάρκες στα Καπετανέικα, αλλά είχα στο μυαλό μου να βρω το πλήρωμα που ήταν ντυμένο με την φορεσιά του νησιού τους. Έμαθα ότι αυτό το σκάφος προέρχεται από τις Σπέτσες και το όνομά του ήταν Άγιος Γιώργης. Το πλήρωμα εκείνη την ώρα ετοιμαζόταν για τους αγώνες και αγόραζε προμήθειες, κυρίως νερό. Ο αγώνας θα κατέληγε στη διάσημη παραλία Κολυμπήθρες, όπου όλοι οι συμμετέχοντες μπορούσαν να απολαύσουν το μπάνιο τους, πριν επιστρέψουν στη Μαρίνα της Νάουσας. Βρήκα λοιπόν το πλήρωμα στο τοπικό παντοπωλείο που αγόραζαν τις προμήθειές τους. Τους γνώρισα και τους είπα ότι θα ήθελα να είμαι μαζί τους στο σκάφος τους για να τους φωτογραφίσω. Με ευχαρίστησαν και έτσι εξασφάλισα το εισιτήριό μου για τον Άγιο Γιώργη. Ο αγώνας άρχισε σύντομα και έτσι βρέθηκα επιβιβασμένος για πρώτη μου φορά σε ένα ιστιοφόρο.
Ο Άγιος Γιώργης πήγαινε αρκετά γρήγορα και ήταν ένα από τα πιο γρήγορα σκάφη στον αγώνα. Σε σύγκριση με το μέγεθός του, μου φάνηκε, τουλάχιστον, το πιο γρήγορο. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι δεν κατάλαβα τους κανόνες του παιχνιδιού και την πραγματική πορεία των πλοίων. Η θάλασσα πλημμύρισε από ξύλινα ιστιοπλοϊκά σκάφη και ήταν ένα μοναδικό θέαμα. Οι παρατηρητές στεκόντουσαν όπου μπορούσαν στους βράχους και τους μόλους και πολλοί από αυτούς είχαν φέρει μαζί τους κιάλια για να μπορούν να βλέπουν καλύτερα. Ήμουν πολύ τυχερός που επιβιβάστηκα στο σκάφος που με ενδιέφερε από την αρχή.
