Στην καρδιά του Αιγαίου, η Σίφνος, ένα γραφικό νησί των Κυκλάδων, γίνεται το κέντρο ενός ωραίου πανηγυριού προς τιμήν του Προφήτη Ηλία. Αυτή η γιορτή, που τελείται στην ψηλότερη κορυφή της Σίφνου σε ένα διαχρονικό μοναστήρι, είναι ένα θέαμα πνευματικότητας, απολαυστικού φαγητού, ποτού, μουσικής και χορού που αντηχεί μέχρι το ξημέρωμα.
Αποκτησε ένα φωτογραφικό τύπωμα από τη Σίφνο εδώ.
Ανακαλύπτοντας το νησί της Σίφνου
Η Σίφνος είναι ένα μικρό νησί, μέρος του συμπλέγματος των Κυκλάδων στην καρδιά του Αιγαίου Πελάγους της Ελλάδας. Οι Κυκλάδες έχουν ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό στυλ, ένα εμβληματικό ελληνικό στυλ με λευκά σπίτια και μπλε παράθυρα. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ στη Σίφνο και το μόνο που είχα στο μυαλό μου για το νησί ήταν η διάσημη τοπική κεραμική και μια εικόνα του Μπρεσόν σε ένα στενό ενός νησιού.
Η πρωτεύουσα του νησιού, η Απολλωνία, βρίσκεται 5 χιλιόμετρα μακριά από το κεντρικό λιμάνι, όπου είχα φτάσει. Θέλοντας να εξερευνήσω το νησί, αλλά και να ξεμουδιάσω από το καράβι, αποφάσισα να περπατήσω αυτή την απόσταση. Αφού πέρασα από τα κυριότερα τουριστικά μαγαζιά του λιμανιού, τις Καμάρες, πήρα τον δρόμο για την Απολλωνία. Το τοπίο ήταν καταπράσινο, όχι πολύ χαρακτηριστικό για τα νησιά των Κυκλάδων, φυτεμένο με ελιές και αμπέλια γεμάτα από ζουμερά, αλλά ακόμη ξινά σταφύλια.
Το οδοιπορικό προς την κορυφή
Ευτυχώς, έχω γνώρισα κάποιους ανθρώπους στην Απολλωνία που συμμετείχαν στη διοργάνωση του πανηγυριού. Ο Προφήτης Ηλίας γιορτάζεται στην ψηλότερη κορυφή του νησιού, σε ένα πολύ παλιό μοναστήρι, που πήρε το όνομά του από τον Προφήτη. Αυτό το μοναστήρι βρίσκεται στα 682 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Είναι παράδοση στην Ελλάδα να χτίζονται εκκλησίες και μοναστήρια με το όνομα του Προφήτη Ηλία στις υψηλότερες κορυφές των περιοχών. Υπάρχει μάλιστα και ένα στην κορυφή του Ολύμπου, στα 2803μ.
Μου έδωσαν οδηγίες, μου εξήγησαν το πρόγραμμα της γιορτής και μάλιστα μου βρήκαν ένα κελί για να μείνω στο μοναστήρι. Είχα αποφασίσει να φτάσω στο μοναστήρι με τα πόδια. Άκουσα ότι κάποιοι προσκυνητές κάνουν τάμα να έρχονται κάθε χρόνο στο μοναστήρι με τα πόδια από τον Πειραιά, οπότε αφού είχα κάνει ήδη τη μισή διαδρομή, σκέφτηκα γιατί όχι;
Έπρεπε να περπατήσω ίσως άλλη μια ώρα για να φτάσω στο σημείο που ξεκινούσε το μονοπάτι στη βάση του βουνού. Μετά χρειάζεται άλλη μια ώρα ανάβαση για να φτάσεις στο μοναστήρι. Στην πορεία συνάντησα πολλούς ανθρώπους να ανεβαίνουν, άλλοι με άλογο, άλλοι με τα πόδια και άλλοι με τη βοήθεια γαϊδάρων για να μεταφέρουν τρόφιμα και προμήθειες. Ήταν όλοι συνηθισμένοι σε αυτή τη διαδρομή, οπότε το έκαναν να φαίνεται πολύ εύκολο. Ευτυχώς, ένας από αυτούς προσφέρθηκε να μεταφέρει τον εξοπλισμό μου με το γαϊδουράκι του και έτσι η υπόλοιπη ανάβαση έγινε πολύ ευκολότερη.
Μοναστήρι Όαση
Αυτό που έλεγαν όλοι ήταν ότι μόλις περάσουμε την πορτάρα του μοναστηριού θα νιώσουμε χαλαροί και θα ξεχάσουμε όλη την προσπάθεια που κάναμε για να ανέβουμε, αφού το μοναστήρι και η αυλή του σε κάνουν να νιώθεις γαλήνια. Δεν περίμενα ότι αυτό θα ήταν αλήθεια, αλλά ήταν μεγάλη παρηγοριά να το σκέφτομαι στο δρόμο. Προς έκπληξή μου, το μοναστήρι ήταν πράγματι τόσο όμορφο και η αυλή είχε έναν μεγάλο ανοιχτό χώρο που θα με έκανε να νιώσω πιο ήρεμος σε χρόνο μηδέν.
Προετοιμασίες και Κέφι
Οι προετοιμασίες είχαν ήδη ξεκινήσει αν και είχα φτάσει μια μέρα νωρίτερα και οι μάγειρες και οι βοηθοί τους ετοίμαζαν ήδη το φαγητό για την επόμενη μέρα. Είχα τον χρόνο να εξερευνήσω το μοναστήρι και τις κατακόμβες και επίσης να καθίσω με τους διοργανωτές και να φάω ένα νοστιμότατο βραδινό με πολύ κρασί στην Τράπεζα. Ένα μακρόστενο δωμάτιο χτισμένο από πέτρα με ένα ενιαίο μακρύ τραπέζι στη μέση, όπου κάθονται όλοι μαζί. Η ομάδα σήκωνε τα ποτήρια όλη την ώρα, επαινώντας όλους όσους είχαν βοηθήσει στη γιορτή. Το πιο συνηθισμένο που θα άκουγες θα ήταν το «Εβίβα των μα'είρων» (μαγείρων)!
