Στο δρόμο μου προς τη Ρουμανία από το Μπουργκάς, φρόντισα να περάσω από ένα σοβιετικό μνημείο που είχα δει στο διαδίκτυο, το οποίο μου φαινόταν σαν ιπτάμενος δίσκος, το Buzludzha. Εδώ συναντήθηκα με την Εύα και τώρα έχω μια ιστορία να θυμάμαι.
Προχωρώντας προς το χωριό Σίπκα, μπορείτε να βρείτε την πρώτη είσοδο, που χαρακτηρίζεται από ένα τεράστιο σοβιετικό άγαλμα του Ντιμίταρ Μπλαγκόεφ, ηγέτη του σοσιαλιστικού κόμματος που, το 1891, σχημάτισε το Βουλγαρικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Αργότερα θα συνειδητοποιούσα ότι αυτός θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να επιστρέψω επίσης, καθώς αυτό είναι μέρος του βουνού που είχε το λιγότερο χιόνι. Αφιέρωσα χρόνο για να επισκεφτώ το χωριό Σίπκα και να δω την κεντρική εκκλησία.
Αφού έκανα μια βόλτα στο χωριό, επέστρεψα και πήρα το δρόμο που σε οδηγεί στο μνημείο. Ήθελα πολύ να μπω μέσα, καθώς είχα δει μερικές φωτογραφίες και φαινόταν πολύ ενδιαφέρον και απόκοσμο. Το μνημείο φαίνεται περίεργο από τη στιγμή που θα αρχίσετε να το βλέπετε. Μοιάζει με ιπτάμενο δίσκο, που κάθεται σε μια κορυφή στο πουθενά. Βρίσκεται σε ύψος 1432 μ. Υπήρχε χιόνι στην πορεία αλλά όχι πολύ. Δεν ήθελα να περάσω πολύ χρόνο εκεί γιατί θα ταξίδευα στο Βουκουρέστι και δεν ήθελα να ταξιδέψω νύχτα.
Άφησα το αυτοκίνητο σε ένα σημείο από όπου δεν φαινόταν πολύ ασφαλές για να συνεχίσω λόγω του χιονιού και έκανα πεζοπορία περίπου ένα χιλιόμετρο για να φτάσω στο μνημείο. Η πεζοπορία ήταν κάπως απότομη και το χιόνι το έκανε λίγο πιο δύσκολο. Σε ορισμένα σημεία το έδαφος ήταν παγωμένο, κάτι που το έκανε γλιστράει. Ανησυχούσα λίγο για το πόσο επικίνδυνο θα ήταν να επιστρέψω μέσα από αυτόν τον ολισθηρό δρόμο, αλλά η παρόρμηση να θέλω να δω το μνημείο με κράτησε στο δρόμο.
Μόλις έφτασα στην είσοδο, προς απογοήτευσή μου, συνειδητοποίησα ότι όλος ο χώρος έχει σφραγιστεί και δεν μπορούσες να μπεις. Είχαν βάλει σιδερένιες πόρτες γύρω γύρω που ήταν συγκολλημένες μεταξύ τους. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήθελα τόσο πολύ να μπω μέσα και δεν μπορούσα. Η συγκόλληση φαινόταν πολύ παλιά, οπότε σκέφτηκα ότι ίσως αν χρησιμοποιούσα έναν βράχο ή κάτι άλλο, θα μπορούσα να μπω μέσα. Προσπάθησα να το κάνω αλλά δεν τα κατάφερα. Είδα μέσα ότι υπήρχε ένα δεύτερο σετ θυρών συγκολλημένες μεταξύ τους, οπότε σκέφτηκα ότι προσπαθούσα μάταια. Περπάτησα γύρω από το κτίριο για να προσπαθήσω να βρω άλλο τρόπο και σκέφτηκα ακόμη και πραγματικά επικίνδυνους τρόπους για να μπω μέσα. Ρίχνοντας όμως μια καλύτερη ματιά, κατάλαβα ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα λειτουργούσαν, οπότε δεν τους δοκίμασα. Κάποια στιγμή το πάτωμα έμοιαζε με γυαλί και σκέφτηκα μέσα μου: «Ίσως είναι πάγος». Λίγο πριν ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ήμουν ήδη ξαπλωμένος στο σκληρό έδαφος. Για καλή μου τύχη, δεν χτύπησα.
Δυστυχώς, δεν μπορούσα να βρω τρόπο να μπω και απογοητεύτηκα και θύμωσα, οπότε μετά από λίγη ώρα, αποφάσισα να επιστρέψω στο αυτοκίνητό μου. Καθώς άρχισα να κατεβαίνω είδα κάποιον να έρχεται από μακριά. Ήταν μια όμορφη ξανθιά κοπέλα, που ερχόταν μόνη της. Σκέφτηκα να τη ρωτήσω αν ήξερε κάποιο τρόπο να μπει. Το όνομά της ήταν Εύα και είπε ότι ήταν επίσης επισκέπτρια, από την Αυστρία. Απογοητεύτηκε και εκείνη όταν της είπα ότι δεν μπόρεσα να βρω τρόπο να μπω, αλλά αποφασίσαμε να πάμε άλλη μια φορά και να ρίξουμε μια καλύτερη ματιά.
Αφού περπάτησε γύρω από το κτίριο για άλλη μια φορά, η Εύα εντόπισε μια τρύπα στο έδαφος, αρκετά μεγάλη ώστε να χωράει ένα άτομο. Ένα σχοινί ήταν δεμένο γύρω σε μια σιδερένια ράβδο στο έδαφος και συνέχιζε μέσα στην τρύπα. Το σχοινί φαινόταν αρκετά ασφαλές για να σηκώσει ένα άτομο, αλλά η τρύπα ήταν σκοτεινή και δεν μπορούσες να δεις πόσο βαθιά ήταν. Έτσι, φυσικά, σκεφτήκαμε ότι θα έπρεπε να το δοκιμάσουμε. Νομίζω ότι το γεγονός ότι ήμασταν δύο έκανε την απόφαση πιο εύκολη, καθώς ξέραμε ότι αν συμβεί κάτι στον έναν, ο άλλος θα μπορούσε να καλέσει για βοήθεια.
Η Εύα, ούσα πιο ελαφριά, στηρίχτηκε για να δει αν έφταναν τα πόδια της να ακουμπήσουν το πάτωμα, κάτι που ευτυχώς έγινε. Οπότε ανέβηκε ξανά και μπήκα πρώτος. Το βάθος της τρύπας ήταν περίπου 1,5μ. Σε αυτό το βάθος, υπήρχε ένα στήριγμα που έμπαινε μέσα σε ένα δωμάτιο, όπου ήταν οι ηλεκτρολογικοί πίνακες του κτιρίου. Ο πίνακας διανομής είχε ένα σιδερένιο πλαίσιο γύρω του και μία όχι και τόσο ασφαλής σανίδα ξύλου συνέδεε το πλαίσιο με το παραθύρο του δωματίου στο οποίο είχαμε βρεθεί. Δοκίμασα τη σανίδα και κατάλαβα ότι πιθανότατα θα κρατούσε το βάρος μου (μάλλον ήθελα να φανώ και τολμηρός στην Εύα), οπότε περπάτησα πάνω του και έφτασα στο σιδερένιο πλαίσιο. Το χρησιμοποίησα ως σκαλωσιά και έφτασα στο πάτωμα του δωματίου.
Αφού περάσαμε από έναν λαβύρινθο πολλών δωματίων, που χρησίμευαν ως αποθήκες, μηχανολογική υποδομή κ.ο.κ., καταφέραμε να φτάσουμε στο κεντρικό αμφιθέατρο. Αυτό ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Ο κυλινδρικός τοίχος τριγύρω ήταν διακοσμημένος με ένα όμορφο μωσαϊκό και η οροφή σε κάποια σημεία είχε πέσει αφήνοντας το χιόνι να μπει, κάτι που δημιουργούσε μια απόκοσμη συνολική εικόνα.
Εξερευνήσαμε λίγο ακόμα και περπατήσαμε στο διάδρομο γύρω από το αμφιθέατρο, βγάζοντας μερικές φωτογραφίες, αφού πλέον είχα και μοντέλο. Μετά από λίγο αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, για να μην οδηγούμε το βράδυ.
Η Εύα είχε παρκάρει το αυτοκίνητό της από την άλλη πλευρά που ήταν πολύ πιο κοντά στο μνημείο, οπότε με πήρε μαζί της και με πήγε στο δικό μου. Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε παίρνοντας τον δρόμο από την άλλη πλευρά του βουνό, το οποίο αποδείχτηκε μια πολύ κακή επιλογή. Ο δρόμος είχε πάρα πολύ χιόνι, οπότε τελικά, έπρεπε να χρησιμοποιήσω τις αλυσίδες μου. Μας πήρε αρκετή ώρα αλλά τελικά, φτάσαμε στον κεντρικό δρόμο και πήραμε χωριστούς δρόμους. Η Εύα και εγώ είχαμε πάρει από ένα κομματάκι ψηφίδας ο καθένας από το πάτωμα του αμφιθεάτρου και είπαμε ότι αν συναντιόμασταν ξανά, θα φέρναμε τις ψηφίδες μας μαζί.
