Οι τοπικές φορεσιές του Έβρου στη Θράκη είναι από τις πιο όμορφες και περίτεχνες σε όλη την Ελλάδα. Η περιοχή έχει μακρά ιστορία που χρονολογείται από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ο πολιτισμός της αντανακλάται στα ρούχα της. Τα γυναικεία φορέματα είναι ιδιαίτερα υπέροχα, με πολύχρωμα κεντήματα και λεπτή δαντέλα.
Το ταξίδι μου στον Έβρο, Θράκη.
Έμεινα στον Έβρο για περίπου σαράντα μέρες για να δημιουργήσω φωτογραφίες από τις τοπικές παραδοσιακές γυναικείες φορεσιές για το έργο μου «Καρυάτις». Έχω καταφέρει να απαθανατίσω τα ρούχα διαφόρων ομάδων σε όλο τον Έβρο, όπως την ενότητα της Μακράς Γέφυρας, που περιλαμβάνει τις παραλλαγές των Μάριδων, Ισαακίου, Ζαλούφι και Ανατολικής Ρωμυλίας, καθώς και αυτές των ενοτήτων του Ορμενίου, της Νέας Βύσσας, των Μεταξάδων και της Οινόης.
Ο πλούτος των ενδυμασιών αντανακλάται στα περίτεχνα κεντήματα και τα πολύχρωμα σχέδια των «Γαϊτανιών» που διακοσμούσαν μεγάλο μέρος της φορεσιάς. Όλα τα ρούχα ήταν χειροποίητα και κεντημένα με μεγάλη προσοχή από τα κορίτσια και τις νιόπαντρες γυναίκες τις ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα.
Η επεξεργασία ζωικού μαλλιού και βαμβακιού και η κατασκευή ρούχων ήταν αυστηρά γυναικείες δουλειές. Οι γυναίκες ετοίμαζαν το μαλλί, το έξαιναν και το έπλεκαν στον αργαλειό. Κάθε νοικοκυρά είχε στο σπίτι της τα απαραίτητα εργαλεία για την επεξεργασία του μαλλιού όπως αργαλειό, αδράχτι, ανέμη και άλλα. Το μαλλί που χρησιμοποιούσαν προερχόταν κυρίως από τα πρόβατα που είχαν όλα τα σπίτια.
Νέα Βύσσα
Τα εντυπωσιακά χρώματα και τα σχέδια των κοστουμιών αντικατοπτρίζουν τον ζωντανό πολιτισμό και την ιστορία της περιοχής. Το κοστούμι αποτελείται από πουκαμίσα με φουσκωμένα μανίκια και κεντημένο μπούστο. Το φουστάνι είναι συχνά στολισμένο με πιέτες ή βολάν και συνήθως είναι φτιαγμένο από ύφασμα σε έντονα χρώματα. Μια μαντίλα ή άλλο κεφαλοδέσιμο χρησιμοποιείται για να ολοκληρώσει την εμφάνιση. Τα παραδοσιακά κοσμήματα περιλαμβάνουν σκουλαρίκια κρίκους, περιδέραια, βραχιόλια και δαχτυλίδια στολισμένα με πολύχρωμες πέτρες ή χάντρες. Αυτά τα ενδύματα ήταν κάποτε καθημερινά για τις γυναίκες στη Νέα Βύσσα, αλλά τώρα φοριούνται μόνο σε ειδικές περιστάσεις, όπως γάμους ή θρησκευτικές γιορτές. Ωστόσο, παραμένουν σημαντικά για την κληρονομιά και τον πολιτισμό της περιοχής. Τα φορέματα είναι διακοσμημένα με χρυσοκέντημα και χάντρες. Η θρησκεία παίζει σημαντικό ρόλο στην καθημερινή ζωή και τα έθιμα. Ένα έθιμο που σχετίζεται με τις παραδοσιακές φορεσιές είναι ότι τα νεαρά κορίτσια πρέπει να καλύπτουν το κεφάλι τους με ένα μαντίλι ή ένα κομμάτι ύφασμα μέχρι να παντρευτούν. Μετά το γάμο, μπορούν να επιλέξουν να φορέσουν είτε λευκή είτε μαύρη μαντίλα ως μέρος της ενδυμασίας τους. Αυτή η παράδοση θεωρείται ότι χρονολογείται από τους βυζαντινούς χρόνους, όταν πίστευαν ότι το κάλυμμα των μαλλιών μιας γυναίκας θα την προστάτευε από τα κακά πνεύματα.
Μέσα στα σπίτια της Νέας Βύσσας
Όταν έφτασα για πρώτη φορά στη Νέα Βύσσα, συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι ντόπιοι είχαν ενημερωθεί για τη φωτογράφιση. Με πήγαν στον όμορφο κήπο ενός σπιτιού, όπου είχε στρωθεί ένα πολύ μακρύ τραπέζι, με φαγητό και ποτό. Δεκατέσσερις γυναίκες ντύθηκαν με παραδοσιακές φορεσιές για τη φωτογράφιση. Πραγματικά έμοιαζε με γιορτή!
Ήταν φανερό πώς οι κάτοικοι εκτιμούν τις παραδόσεις και την κληρονομιά τους. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στον Έβρο, επισκέφτηκα πολλές φορές τη Νέα Βύσσα, αν και το αρχικό σχέδιο ήταν να φωτογραφίσουμε για μία μόνο μέρα. Υπήρχαν τόσες πολλές κυρίες που ήθελαν να φορέσουν τις φορεσιές τους, οπότε είχαμε πολύ υλικό. Έτσι κάναμε μία δεύτερη φωτογράφιση με δεκαέξι ακόμη κυρίες, ένα τρίτο, γύρω από την παράδοση της καλλιέργειας σκόρδου στην περιοχή, και ένα τέταρτο, όπου φωτογράφισα ένα παραδοσιακό οικογενειακό πορτρέτο.
Χρειάστηκε να κάνουμε ένα ρεπεράζ πριν τη φωτογράφιση, έτσι κάναμε πολλές βόλτες μαζί με τη Φανή, την πρόεδρο του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου, στα περισσότερα σημεία της Νέας Βύσσας για να βρω κατάλληλους εσωτερικούς χώρους για τα πορτρέτα. Αποδείχθηκε ότι ήταν μια αρκετά χρονοβόρα διαδικασία, καθώς είχαμε τόσες πολλές φωτογραφίες να κάνουμε και ήθελα διαφορετικές τοποθεσίες για κάθε μία από αυτές. Αφού έβρισκα το κάθε μέρος, προετοίμαζα το σκηνικό για κάθε φωτογράφιση επί τόπου με διακοσμητικά που έβρισκα μέσα στο σπίτι.
ΓΩΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ \\
Οι πρώτοι άποικοι στην περιοχή της Νέας Βύσσας θεωρείται ότι ήταν οι Θράκες. Η πόλη αργότερα κατακτήθηκε από τους Πέρσες και στη συνέχεια από τον Μέγα Αλέξανδρο. Μετά το θάνατο του Αλέξανδρου, η αυτοκρατορία του μοιράστηκε στους στρατηγούς του, με τη Νέα Βύσσα να περιέρχεται στον έλεγχο του Λυσίμαχου. Η πόλη αργότερα περιήλθε στη ρωμαϊκή κυριαρχία και καταστράφηκε από επιδρομές βαρβάρων τον 3ο αιώνα μ.Χ. Ανοικοδομήθηκε και άκμασε κατά τη διάρκεια των Βυζαντινών χρόνων πριν καταληφθεί από τον Βούλγαρο τσάρο Συμεών Α' το 917. Οι Βούλγαροι την κράτησαν μέχρι το 1185, όταν ανέκτησε την αυτονομία της υπό την κυριαρχία της Κωνσταντινούπολης για άλλη μια φορά. Το 1361 περιήλθε στους Οθωμανούς Τούρκους που το μετονόμασαν σε Bursaköy. κράτησαν την εξουσία μέχρι το 1912, όταν τα ελληνικά στρατεύματα την απελευθέρωσαν κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο.
Το βράδυ, μετά από κάθε φωτογράφιση, εξαντλημένοι και πεινασμένοι, συγκεντρωνόμασταν όλοι σε μια από τις ταβέρνες για να φάμε. Το αναφέρω μόνο και μόνο για να μου δοθεί η ευκαιρία να μιλήσω για το μοσχαρίσιο σουβλάκι, μια τοπική παραδοσιακή λιχουδιά που είναι πραγματικά παραδεισένια. Μπορείτε να το δοκιμάσετε στις ταβέρνες της Νέας Βύσσας και είμαι σίγουρος ότι θα το απολαύσετε! Αυτό μας επέτρεψε να δεθούμε και να γίνουμε φίλοι με τους ανθρώπους εκεί. Έκανε την όλη εμπειρία πολύ πιο ευχάριστη.
Την ημέρα της επόμενης φωτογράφισης, επαναλάβαμε το ρεπεράζ και βρήκαμε περισσότερα σπίτια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως σετ. Έψαχνα για σπίτια που να διατηρούν τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα με όσο το δυνατόν λιγότερες παρεμβάσεις. Αυτή είναι γενικά η προτίμησή μου για το έργο Καρυάτις. Κι αυτό γιατί εκτός από τα ενδύματα, η παράδοση στην Ελλάδα υπαγορεύει και την έννοια της ιδιοκτησίας. Αυτό που χρησιμοποιούμε δεν μας κάνει ιδιοκτήτες του. Το γεγονός αυτό εξηγεί την απροθυμία πώλησης προγονικής περιουσίας. Ένα σπίτι που κληρονομήσαμε από τους γονείς μας, ίσως είναι δικό μας προς το παρόν, αλλά δεν θα είναι δικό μας για πάντα. Αντίθετα, αισθανόμαστε την υποχρέωση να το διατηρήσουμε ώστε να το κληροδοτήσουμε στην επόμενη γενιά.
Το πορτρέτο μίας οικογένειας
Μία άλλη μέρα, σκεφτήκαμε να δημιουργήσουμε μια φωτογραφία που να θυμίζει ένα παραδοσιακό οικογενειακό πορτρέτο του παρελθόντος. Δημιουργήσαμε την παρακάτω εικόνα που είναι μια πραγματική οικογένεια, η Φανή στο κέντρο, η κυρία που με βοήθησε στις φωτογραφίσεις και το ρεπεράζ, ο σύζυγός της και οι δύο κόρες τους.
Τα φωτογραφικά πορτρέτα ήταν πολύ πολύτιμα την εποχή που φορούσαν αυτές τις ενδυμασίες. Η φωτογραφία εκείνη την εποχή απαιτούσε τις δεξιότητες ενός καλλιτέχνη, καθώς και ενός χημικού. Δηλαδή μπορούσε να γίνει μόνο από ειδικευμένους επαγγελματίες της τέχνης. Μπαίνοντας σε αυτά τα σπίτια είναι πολύ συνηθισμένο να βρίσκεις φωτογραφικά οικογενειακά πορτρέτα να κρέμονται στην επάνω γωνία της κρεβατοκάμαρας απέναντι από το εικονοστάσι.
Στα χωράφια της Νέας Βύσσας
Το κλίμα σε αυτή την περιοχή είναι ευνοϊκό για την ευδοκιμία καλλιεργειών όπως καλαμπόκι, ηλίανθοι και σκόρδο. Η ιστορία της γεωργίας στη Νέα Βύσσα χρονολογείται από τις αρχές του εικοστού αιώνα όταν οι πρώτοι αγρότες εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Άρχισαν με καλλιέργειες όπως σιτάρι, κριθάρι και βρώμη. Σταδιακά, πιο διαφοροποιημένες καλλιέργειες όπως ο καπνός, το βαμβάκι και τα λαχανικά έκαναν την εμφάνισή τους.
Περνώντας από όλα αυτά τα αγροτικά χωράφια βρήκα διάφορα σημεία όπου θα μπορούσα να δημιουργήσω τα υπαίθρια πορτρέτα που ήθελα. Έτσι επέλεξα μερικές αισθητικά ενδιαφέρουσες τοποθεσίες για να κάνω αυτές τις φωτογραφίες.
Το χωράφι με τα καλαμπόκια και τα φίδια
Όχι, δεν είναι ένας από τους μύθους του Αισώπου. Είναι ο τίτλος της μικρής μας περιπέτειας που οδήγησε στην φωτογραφία παρακάτω με τις κυρίες μέσα στο χωράφι με τα καλαμπόκια. Παρατήρησα αυτό το μέρος καθώς οδηγούσαμε και σκέφτηκα ότι θα ήταν τέλειο για μια ομαδική φωτογραφία επτά κυριών. Αυτή η γραμμή των καλαμποκιών θα ήταν κόντρα στον ήλιο που έδυε, έτσι ήξερα ότι ένα όμορφο φως θα φώτιζε τις κυρίες για τη φωτογραφία μας.
Δυστυχώς, για να φτάσουμε σε αυτό το μέρος, χρειάστηκε να περπατήσουμε μέσα από το χωράφι με θάμνους μέχρι τα γόνατα. Πήγα πρώτος για να μπορέσω να εντοπίσω το ακριβές σημείο και να φωνάξω τις κυρίες να με ακολουθήσουν. Είχα διανύσει μερικά μέτρα, όταν μια από τις κυρίες φώναξε: «Δεν μπαίνω εκεί μέσα, θα είναι γεμάτο φίδια». Με έπιασε αμέσως κρύος ιδρώτας, αλλά προσπάθησα να φανώ χαλαρός για να ενθαρρύνω τις κυρίες ώστε να κάνω τη φωτογραφία που σκεφτόμουν. Φώναξα κάτι σαν: "Ελάτε, μην είστε κότες!", ή: "Είναι Οκτώβριος, τα φίδια βρίσκονται σε χειμερία νάρκη!" ενώ παρέμεινα προσεκτικός σε κάθε επόμενο βήμα που έκανα. Εξάλλου, ο καιρός ήταν ακόμα ζεστός, οπότε τα φίδια ήταν μάλλον ξύπνια.
Στο τέλος ήρθαν όλες οι κυρίες, δημιουργήσαμε μια ωραία φωτογραφία και, θεός φυλάξοι, δεν συναντήσαμε κανένα φίδι!
Στο ποτάμι με όλες τις κυρίες
Ο ποταμός Άρδας περιβάλλει αυτήν την περιοχή και σκεφτήκαμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε μια επίσκεψη και να κάνουμε μερικές εικόνες στις όχθες του. Ένα ωραίο σημείο, όπου μπορείτε να κάνετε πεζοπορία κατά μήκος του ποταμού είναι το χωριό Καστανιές, ένα χωριό που συνδέεται με την Τουρκία μέσω τελωνείου με την Αδριανούπολη. Υπάρχει ένα ωραίο πάρκο εκεί, όπου μπορείτε να είστε κοντά στο νερό, οπότε αυτός ήταν ο προορισμός μας.
Φτάσαμε εκεί, μαζί με περισσότερες από δώδεκα γυναίκες και άρχισα να ψάχνω την περιοχή για το σωστό σημείο. Εκεί ανακάλυψα ότι οι κυρίες είχαν ένα φλογερό ταμπεραμέντο, καθώς συνομιλούσαν σε τόσο δυνατό τόνο που ένας παρατηρητής θα μπορούσε να σκεφτεί ότι τσακώνονταν για κάτι. Έτσι, αναγκάστηκα να διακόψω τη φιλική τους συζήτηση, ώστε να καταστεί δυνατή η «είσοδος στη ζώνη».
Ζήτησα από τις κυρίες να βουτήξουν τα πόδια τους στο νερό για να κάνουμε τα πορτρέτα τους, κάτι που ευχαρίστως το έκαναν!
Ποταμός Άρδας \\
Ο ποταμός Άρδας αποτελεί το φυσικό σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Ο ποταμός έχει μήκος περίπου 38 χιλιόμετρα και η πηγή του βρίσκεται κοντά στο χωριό Καστανιές. Η ιστορία του ποταμού Άρδα χρονολογείται από την αρχαιότητα. Στην ελληνική μυθολογία έλεγαν ότι ο Ηρακλής έπρεπε να διασχίσει το ποτάμι για να φτάσει στον Όλυμπο. Στις όχθες του έχουν γίνει επίσης διάφορες ιστορικές μάχες, με πιο αξιοσημείωτη κατά τη διάρκεια του ελληνοτουρκικού πολέμου (1919-22). Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα τουρκικά στρατεύματα διέσχισαν τον ποταμό Άρδα στην Ελλάδα για να καταλάβουν μία στρατηγική τοποθεσία κατά μήκος της κοιλάδας που οδηγεί στη Βουλγαρία. Ωστόσο, τελικά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν από τις ελληνικές δυνάμεις υπό τον στρατηγό Αλέξανδρο Παπάγο. Σήμερα, υπάρχουν πολλές γέφυρες που διασχίζουν τον ποταμό Άρδα, συμπεριλαμβανομένης μιας που συνδέει τις Καστανιές με την πόλη της Αδριανούπολης στην Τουρκία.
Η παράδοση της καλλιέργειας σκόρδου στη Νέα Βύσσα
Αφού γνώρισα τους κατοίκους της Νέας Βύσσας, μου μίλησαν για την παράδοση του σκόρδου στην περιοχή. Πολλοί από αυτούς που συνεργαστήκαμε καλλιεργούσαν σκόρδο οι ίδιοι. Ως εκ τούτου, αποφασίσαμε να κάνουμε μία ξεχωριστή φωτογράφιση γύρω από αυτήν την αγροτική παράδοση.
Κάναμε μερικές ωραίες φωτογραφίες μέσα σε μια αποθήκη καθώς και σε μια αυλήαποθήκευσης σκόρδου, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν ότι οι κυρίες κανόνισαν να έρθει μια μηχανή και να οργώσει ένα χωράφι για να κάνουμε τη φωτογράφισή μας. Οι κυρίες φόρεσαν τα ρούχα που φορούσαν παραδοσιακά για τις αγροτικές τους δουλειές. Οι γραμμές που σχηματίζονταν κατά μήκος του χωραφιού βοήθησαν στην προοπτική της εικόνας.
Το σκόρδο στη Νέα Βύσσα \\
Ιστορικά, η καλλιέργεια του σκόρδου στη Νέα Βύσσα, είναι μια παράδοση που χρονολογείται χιλιάδες χρόνια πίσω. Αυτή η περιοχή είναι γνωστή για το ιδανικό της κλίμα και το πλούσιο έδαφος που την καθιστούν το τέλειο μέρος για την καλλιέργεια σκόρδου. Το μεγαλύτερο μέρος του σκόρδου που καλλιεργείται σε αυτήν την περιοχή χρησιμοποιείται για γαστρονομικούς σκοπούς, αλλά και για φαρμακευτικούς. Στην αρχαιότητα, το σκόρδο πιστευόταν ότι είχε πολλά οφέλη για την υγεία και χρησιμοποιούνταν ως φυσική θεραπεία για διάφορες παθήσεις. Πιστεύεται επίσης ότι διώχνει τα κακά πνεύματα και προστατεύει από μαγικά ξόρκια. Οι σκελίδες σκόρδου φοριόντουσαν συχνά γύρω από το λαιμό ή τις κρεμούσαν στα σπίτια ως μέσο μαγικής προστασίας. Σήμερα, το σκόρδο εξακολουθεί να καλλιεργείται ευρέως στη Νέα Βύσσα και εξακολουθεί να αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κουλτούρας και κουζίνας. Χρησιμοποιείται συνήθως σε συνταγές όπως σούπες, μαγειρευτά, σάλτσες και μαρινάδες. Η σκορδαλιά και το ψητό αρνί είναι δύο δημοφιλή πιάτα που τοποθετούν αυτό το νόστιμο συστατικό σε περίοπτη θέση.
Απόκτησε ένα τύπωμα από τη δουλειά στον Έβρο
Κάντε μια δήλωση στο σπίτι ή το γραφείο σας με ένα τύπωμα από τη δουλειά στον Έβρο, του βραβευμένου φωτογράφου Γιώργου Τατάκη. Όχι μόνο θα προσθέσετε ομορφιά και ενδιαφέρον στον χώρο σας, αλλά θα υποστηρίξετε και σημαντικό εθνογραφικό έργο. Δείτε τη συλλογή από τον Έβρο εδώ.
Μεταξάδες
Οι Μεταξάδες είναι επίσης μια σημαντική και πλούσια ενδυματολογικά ενότητα στον Έβρο με πολύ όμορφα φορέματα. Οι άνθρωποι εκεί ήταν ενθουσιασμένοι που θα έκαναν τη φωτογράφιση και πολλές κυρίες το βρήκαν σαν ευκαιρία να φορέσουν την παραδοσιακή ενδυμασία. Ως εκ τούτου, επεκτείναμε τη φωτογράφιση σε δύο ημέρες, αντί για μία μόνο. Αυτό, χωρίς να υπολογίζουμε άλλες δύο φωτογραφίσεις στα χωριά Βρύση και Παλιούρι, οι φορεσιές των οποίων ανήκουν στην ευρύτερη ομάδα των Μεταξάδων.
Καταφέραμε να βρούμε μερικά εγκαταλελειμμένα σπίτια που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για τις φωτογραφίες, καθώς και ένα σπίτι που διατηρούσε ακόμα τον παραδοσιακό του χαρακτήρα, όπου έμενε μια ηλικιωμένη κυρία, η κυρία Χρυσώ Πασιλούδη. Καθίσαμε στην αυλή της, ήπιαμε ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ και της ζητήσαμε την άδεια για να χρησιμοποιήσουμε το σπίτι της, κάτι που δέχτηκε με χαρά. Έχω κάνει ακόμη και μια φωτογραφία της, κρατώντας μια ελληνική σημαία.
ΓΩΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ \\
Στην πόλη των Μεταξάδων υπάρχει μια μακρά και πλούσια ιστορία που χρονολογείται από την αρχαιότητα. Η πρώτη γραπτή αναφορά των Μεταξάδων χρονολογείται από το 479 π.Χ., όταν χρησιμοποιήθηκε ως ορμητήριο από τον Ξέρξη Α' κατά την εισβολή του στην Ελλάδα. Τα επόμενα χρόνια, η πόλη άλλαξε χέρια μεταξύ διαφόρων ηγεμόνων, συμπεριλαμβανομένου του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Λυσίμαχου, προτού τελικά γίνει μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μόνο μετά από αιώνες υπό Οθωμανική κυριαρχία, οι Μεταξάδες πέρασαν και πάλι υπό τον ελληνικό έλεγχο το 1913 μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Μεταξάδες χρησίμευσαν ως σημαντικό προπύργιο αντίστασης κατά των ναζιστικών δυνάμεων κατοχής - με πολλές βασικές μάχες να διεξάγονται μέσα και γύρω από την πόλη.
Το βράδυ που τελειώσαμε τη φωτογράφιση, οι ντόπιοι μου ζήτησαν να δειπνήσω μαζί τους σε μια τοπική ταβέρνα. Μου άρεσε πολύ η ιδές, καθώς ήμουν μάλλον πεινασμένος. Στην ταβέρνα, μου πρότειναν να κάτσω δίπλα σε έναν κύριο, σύζυγος σε μια από τις κυρίες εκεί, καθώς είχε και αυτός δημιουργικά ενδιαφέροντα, ώστε να έχουμε κοινό έδαφος για να κουβεντιάζουμε. Αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον καθώς ήταν εργολάβων μνημάτων και ήταν σίγουρα δημιουργικός στη δουλειά του. Έτσι πέρασα τον περισσότερο χρόνο στην ταβέρνα ακούγοντας τον να μιλά για τα έργα του.
Η νύφη των Μεταξάδων
Είχαμε μια κοπέλα στην παρέα μας που φορούσε τη νυφιάτικη ενδυμασία, συμπεριλαμβανομένου ενός όμορφου πέπλου με κέντημα. Σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να δημιουργήσω περισσότερες φωτογραφίες μαζί της καθώς μου άρεσε το απόκοσμο εφέ του πέπλου. Δημιούργησα μερικά πορτρέτα της μέσα στα διάφορα σπίτια και είχα επίσης την ιδέα να κάνω μερικές φωτογραφίες της στο τοπικό νεκροταφείο. Βρήκα ενδιαφέρουσα την ιδέα να αντιπαραθέσω μια νύφη με ένα νεκροταφείο.
Η σημασία του πέπλου στη νυφική ενδυμασία \\
Το πέπλο της νύφης έχει πλούσια ιστορία στον παραδοσιακό γάμο της Θράκης και όχι μόνο. Στην αρχαιότητα, ο γαμπρός χάριζε στη μέλλουσα γυναίκα του ένα πέπλο ως μέρος της προίκας της. Το πέπλο δεν ήταν μόνο σύμβολο σεμνότητας και αγνότητας, αλλά χρησίμευε επίσης για την προστασία της νύφης από τα κακά πνεύματα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο γαμπρός φορούσε ακόμη και ο ίδιος το πέπλο κατά τη διάρκεια της τελετής για να αποκρούσει κάθε κακόβουλη πρόθεση. Η άλλη σημασία του πέπλου είχε να κάνει με το γεγονός ότι ο γάμος είναι ένα τελετουργικό πέρασμα από τη ζωή της άγαμης στη ζωή μιας παντρεμένης γυναίκας. Θεωρούσαν ότι κατά τη διάρκεια της τελετής, η νύφη παρέμενε στον κόσμο των πνευμάτων, ένα παράλληλο σύμπαν, κατά μία έννοια το επέκεινα. Το πέπλο ήταν ένας τρόπος να διαταράξει την όρασή της κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, βοηθώντας την έτσι κατά την απουσία της από τον κόσμο μας.
Βρύση Έβρου: ένα μικρό χωριό
Η παραδοσιακή φορεσιά των Μεταξάδων φορέθηκε και σε άλλα χωριά της περιοχής, με κάποιες παραλλαγές. Σκεφτήκαμε ότι θα έπρεπε να κάνουμε μερικές φωτογραφίες και σε αυτά. Τρεις κυρίες ντύθηκαν και πήγαμε στο μικρό χωριό Βρύση για να φωτογραφίσουμε. Θα αναζητούσαμε τοποθεσίες επί τόπου. Όταν φτάσαμε εκεί, αποδείχτηκε κάπως δύσκολο να βρω το σωστό μέρος, αλλά βρήκα ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι που φαινόταν τέλειο για την περίσταση. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι η πόρτα ήταν κλειδωμένη, αλλά υπήρχε ένα ανοιχτό πλαϊνό παράθυρο. Πήδηξα αμέσως μέσα και αφού βεβαιώθηκα ότι το μέρος ήταν κατάλληλο, βρήκα δύο καρέκλες μέσα στο σπίτι και τις τοποθέτησα εκατέρωθεν του παραθύρου για να δημιουργήσω σκαλιά, ώστε να μπουν και οι κυρίες μέσα. Διαφορετικά, με τις ενδυμασίες που φορούσαν θα τους ήταν δύσκολο. Το εσωτερικό αποτελούσε ιδανικό σκηνικό, έτσι κάναμε τις παρακάτω φωτογραφίες.
