Όταν μιλάμε για το στυλ ενός x ή y φωτογράφου, αναφερόμαστε στη μοναδική προσέγγισή του στη φωτογραφία του. Αυτό είναι παρόμοιο με το στυλ οποιουδήποτε καλλιτέχνη, όπως ίσως το έχεις ακούσει. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, το στυλ του Πικάσο με τους πίνακες κυβισμού του, το στυλ του Βαν Γκογκ με την ιμπρεσιονιστική προσέγγισή του και τον Νταλί για τους σουρεαλιστικούς πίνακές του. Το ακούς για γλύπτες, για παράδειγμα, τον Τζιακομέτι ή τον Ροντέν, μουσικούς, σκηνοθέτες ταινιών ή μυθιστοριογράφους και ποιητές.
Τι είναι αυτό που καθορίζει το στυλ φωτογραφίας;
Με απλά λόγια, το καλλιτεχνικό στυλ αναφέρεται σε όλες εκείνες τις πτυχές ενός έργου τέχνης που το κάνουν, σε πρώτη ανάγνωση, να αποδίδεται εύκολα από τον δέκτη του, σε έναν συγκεκριμένο καλλιτέχνη.
Επιστρέφοντας στις ιδιαιτερότητες της φωτογραφίας, ας συζητήσουμε όλες τις πτυχές που καθορίζουν ένα φωτογραφικό στυλ. Εφόσον γνωρίζουμε πλέον ότι τα δύο βασικά στοιχεία μιας επιτυχημένης φωτογραφίας είναι το θέμα και η σύνθεσή της, μπορούμε να αναλύσουμε τις ιδιότητες καθενός από αυτά για να καταλάβουμε τι υποδηλώνει το στυλ της φωτογραφικής δουλειάς.
Προμηθεύσου το βιβλίο του Γιώργου Τατάκη, «Throw away your camera & become a photographer»
⭐⭐⭐⭐⭐ 5-star review from Readers' Favorite
Στυλ στη φωτογραφία: Επιλογή θέματος.
Το έργο που έχει μοναδικό στυλ, εξερευνά ένα ομοιόμορφο θέμα. Ωστόσο, αυτό δεν είναι πάντα σε ένα επιφανειακό επίπεδο, όταν συγκρίνεις διαφορετικά έργα του ίδιου φωτογράφου. Για παράδειγμα, αν δεις ολόκληρο το έργο του Josef Koudelka ή του Sebastião Salgado, θα ανακαλύψεις ότι τα διαφορετικά έργα τους εξερευνούν διαφορετικές έννοιες και θέματα κάθε φορά. Και οι δύο δούλεψαν σε έργα κοινωνικής καταγραφής ή ακόμα και ρεπορτάζ, στην περίπτωση του Koudelka, αλλά αργότερα, ο Salgado δούλεψε με τη φύση στο έργο του Genesis, ενώ ο Koudelka δούλεψε με πανοραμικά τοπία (δες το έργο: Desolate Beauty).
Ωστόσο, αν κοιτάξεις βαθύτερα στο σύνολο της δουλειάς τους, θα διαπιστώσεις ότι κάπου υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Ας ελπίσουμε ότι θα μπορέσεις να εντοπίσεις τις εμμονές που τους παροτρύνουν να εργαστούν σε τέτοιου είδους θέματα. Στον Koudelka αρέσει να ζει ως νομάδα, έτσι αυτός ο τρόπος ζωής εντοπίζεται σε όλο το έργο του. Ομοίως, στον Salgado αρέσει να ταξιδεύει και να είναι μόνος του για μεγάλες περιόδους. Έτσι, ανεξάρτητα από το πόσο διαφορετικό μπορεί να φαίνεται αρχικά το θέμα τους, υπάρχει πάντα ένα κοινό έδαφος σχετικά με πτυχές της προσωπικότητάς τους που είναι εμφανείς σε κάθε έργο τους.
Παραπάνω μπορείς να δεις ένα παράδειγμα της δουλειάς μου σε δύο έργα με διαφορετικά θέματα.
Φυσικά, υπάρχουν και άλλοι φωτογράφοι που οι εμμονές τους είναι πιο εμφανείς στο σύνολο της δουλειάς τους. Για παράδειγμα, ο Martin Parr έχει εμμονή με οτιδήποτε κιτς. Το γεγονός αυτό είναι εύκολα αναγνωρίσιμο σε όλο το σώμα του έργου του. Από το «Last Resort» στο «Toilet Paper», μέχρι το «Real Food», μπορείς πάντα να εντοπίσεις έναν κοινό, οπτικό παρονομαστή στη δουλειά του, που είναι εμφανής ακόμη και σε επιφανειακό επίπεδο.
Προχωρώντας στη σύνθεση των διαφορετικών φωτογραφιών σε ένα σύνολο έργων, πολλοί θεωρούν ότι αυτή η πτυχή είναι η ισχυρότερη πρόταση της στιλιστικής προσέγγισης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι συνήθως ευκολότερο να προσδιορίσεις έναν κοινό παρονομαστή όταν εξετάζεις τον τρόπο σύνθεσης των εικόνων ενός συγκεκριμένου φωτογράφου.
Η σύνθεση, όπως θα εξηγηθεί αναλυτικότερα σε αυτό το άρθρο, έχει να κάνει κυρίως με τον φωτισμό του κάδρου, καθώς και με τη γεωμετρία και τον τρόπο που τα σχήματα (φόρμες) και τα θέματα τοποθετούνται στις τέσσερις γωνίες του φωτογραφικού κάδρου.
Συναντάμε συνθέσεις που συμπληρώνουν το θέμα του επιλεγμένου φωτογράφου, όπως το έργο του Antoine d'Agata (δες το έργο στο Lilith ως παράδειγμα), όπου η σύνθεσή του περπατά χέρι-χέρι με το θέμα του και την κατάσταση, καθώς και το έργο του Michael Kenna (δες το έργο στο βιβλίο της μονογραφίας του), όπου η γαλήνη των συνθέσεων ταιριάζει με τη θεματολογία.
Ωστόσο, μπορεί επίσης να συναντήσουμε συνθέσεις που είναι εντελώς ξεχωριστές από το θέμα του φωτογράφου και μπορεί να επιλεγούν για την ομορφιά του τελικού αποτελέσματος. Παραδείγματα αυτού μπορούν να βρεθούν στις όμορφες συνθέσεις του Alex Webb (βλ. το βιβλίο: «The suffering of light»), όπου τον ενδιαφέρει η σύνθεση για χάρη της σύνθεσης, καθώς και το έργο του Henri Cartier-Bresson, ο οποίος είχε πει ότι:
«Βασικά, δεν είναι η ίδια η φωτογραφία που με ενδιαφέρει. Αυτό που θέλω είναι να αποτυπώσω ένα κλάσμα του δευτερολέπτου της πραγματικότητας.»
Θα προσπαθούσε να βρει την ομορφιά στη σύνθεση σε απλές καταστάσεις και να δημιουργήσει ένα έργο τέχνης ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, το οποίο ονόμασε «Η αποφασιστική στιγμή» (βλέπε το βιβλίο: The Decisive Moment, που πολλοί το θεωρούν τη Βίβλο της φωτογραφίας).
Βρίσκοντας το φωτογραφικό σου στυλ. Δώσε του λίγο χρόνο.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι δεν μπορείς να υιοθετήσεις ένα συγκεκριμένο φωτογραφικό στυλ από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτή είναι μια διαδικασία που απαιτεί πολλή δουλειά και το αποτέλεσμα μπορεί να έρθει είτε γρήγορα, όπως σε λίγους μήνες, αργά, δηλαδή σε λίγα χρόνια, είτε δυστυχώς, ποτέ.
Αλλά μην απογοητεύεσαι. Υπάρχουν μερικές στρατηγικές που μπορεί να σε βοηθήσουν σε αυτό το μονοπάτι. Πρώτα απ 'όλα, προσπάθησε να παρηγορηθείς στο ότι είναι καλό να αφήνεις το στυλ σου να αναπτύσσεται αργά και να μην προσπαθείς να το βιάζεις. Είναι κάτι που θα σε ακολουθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και μπορεί να λειτουργήσει μόνο αν αυτό το στυλ είναι κάτι που αντηχεί μαζί σου, ώστε να έχεις αρκετό πάθος για να συνεχίσεις. Αυτό συμβαίνει γιατί, αν και το στυλ μπορεί να χαρακτηρίζει τη δουλειά σου συνολικά, εξελίσσεται και αυτό, μαζί με την προσωπικότητά σου (σύγκρινε την πρώιμη δουλειά του A Greek Portfolio του Κώστα Μάνου, με το μεταγενέστερο έργο του American Colour).
Συνήθως δίνω στους μαθητές μου την αναλογία της ζύμης για ψωμί. Όταν ξεκινάς να φτιάχνεις τη ζύμη, παίρνεις τα υλικά, αλεύρι και νερό και ίσως αλάτι, ζάχαρη και μαγιά. Αυτή τη στιγμή έχεις κάτι ασυνάρτητο και ακατάστατο. Με τον καιρό, αρχίζεις να δημιουργείς μια ζύμη που αρχίζει να φαίνεται σαν ένα συνεκτικό αντικείμενο, καθώς τα μόρια γλουτένης μακραίνουν και αρχίζουν να συνδέονται μεταξύ τους. Αυτό είναι πλέον το στυλ σου. Το «στυλ» μπορεί τώρα να αναπτυχθεί αλλάζοντας το σχήμα της ζύμης ή ψήνοντάς την με διαφορετικούς τρόπους. Μπορείς να αποφασίσετε να φτιάξεις ψωμί, ντόνατς, κέικ, μάφινς ή οτιδήποτε μπορεί να φτιάξει η ζύμη. Δεν μπορείς ωστόσο να φτιάξεις μια ομελέτα από αυτό. Το να αποφασίσεις να ξεκινήσεις από την αρχή και να δημιουργήσεις μια ομελέτα, θα απαιτούσε να αλλάξεις το «στυλ» σου.
Στυλ στη φωτογραφία: Εφαρμογή περιορισμών.
Ας συζητήσουμε τώρα μια στρατηγική για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε ποιο μπορεί να είναι το στυλ σου και πώς να το αναπτύξεις. Έχουμε ήδη συζητήσει για την εύρεση του θέματός σας σε αυτό το άρθρο, επομένως θα υποθέσουμε ότι έχεις βρει ένα θέμα που σου αρέσει και ότι έχεις αναπτύξει ένα πάθος, ή ακόμα καλύτερα, μια εμμονή με αυτό. Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στην εύρεση ενός στυλ σύνθεσης που να ταιριάζει με αυτό.
Κατάλαβα ότι ο καλύτερος τρόπος για να το κάνεις αυτό είναι να εφαρμόσεις περιορισμούς στον εαυτό σου. Σκέψου το. Σήμερα, έχουμε τόσες πολλές τεχνικές επιλογές για τη φωτογράφισή μας, ώστε σχεδόν τα πάντα μπορούν να δημιουργηθούν, ακόμη και χρησιμοποιώντας απλώς την κάμερα του τηλεφώνου σου. Τώρα μπορείς εύκολα να επιλέξεις μεταξύ έγχρωμου ή ασπρόμαυρου, διαφορετικών φακών, διαφορετικών αισθητήρων ή ακόμα και φιλμ, καθώς και διαφορετικών φίλτρων, ή ακριβέστερα, διαφορετική επεξεργασία για τις εικόνες σου.
Αυτό που προσπαθούμε να πετύχουμε εδώ, είναι να καταφέρουμε να κατακτήσουμε τα μέσα μας (εξοπλισμό), ώστε ουσιαστικά η κάμερα να είναι ένα αόρατο εργαλείο ανάμεσα στην όρασή σου και το τελικό αποτέλεσμα. Για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να αρχίσουμε να περιορίζουμε αυτές τις επιλογές. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όταν έχεις μόνο λίγες επιλογές για να εργαστείς, μπορείς να κατακτήσεις καλύτερα κάθε μία από αυτές. Αν έχεις ήδη περάσει από τη διαδικασία να αναλύσεις τη δουλειά του αγαπημένου σου φωτογράφου, ίσως να έχεις ήδη συνειδητοποιήσει αυτό το γεγονός. Οι περισσότεροι φωτογράφοι που είναι γνωστοί και των οποίων η δουλειά είναι ευρέως αποδεκτή, έχουν χρησιμοποιήσει μόνο λίγες επιλογές στη φωτογραφία τους. Πάρτε για παράδειγμα τον Henri Cartier-Bresson. Σε όλη τη φωτογραφική του καριέρα επέλεξε να χρησιμοποιήσει μόνο μία κάμερα και έναν φακό, αυτό των 50 χιλιοστών.
Για να το καταλάβεις καλύτερα, σκέψου την αναλογία με έναν ζωγράφο. Φαντάσου έναν ζωγράφο που επιλέγει να εργάζεται συνεχώς με διαφορετικά μέσα. Πηγαίνει από λάδι σε ακρυλικό και μετά δοκιμάζει μολύβι, ακουαρέλες και κάρβουνο. Σύγκρινε αυτόν τον ζωγράφο με έναν που χρησιμοποιεί μόνο χρώμα λαδιού σε όλη την καριέρα του. Είναι κοινή λογική ότι ο τελευταίος θα αναπτύξει μια πολύ βαθύτερη κατανόηση των εργαλείων του και έτσι θα μπορέσει να τα κατακτήσει.
Αυτό που προτείνω είναι να εφαρμόσεις την ίδια αρχή στη φωτογραφία σου. Μην προσπαθείς, ωστόσο, να το εφαρμόσεις μόνο με το να το σκέφτεσαι. Τα αποτελέσματα, όπως πάντα, έρχονται με τη δουλειά. Κατά τη διάρκεια της εργασίας σου, προσπάθησε να καταλάβεις ποιες πτυχές λειτουργούν καλύτερα για εσένα. Βρες τα σωστά εργαλεία και μεθόδους που τα αισθάνεσαι πιο φυσικά και επέμεινε σε αυτά.
Στυλ στη φωτογραφία: Ασπρόμαυρο ή χρώμα;
Μην ανακατεύεις αυτά τα δύο. Τόσο η ασπρόμαυρη όσο και η έγχρωμη φωτογραφία, έχουν δώσει εξαιρετικές εικόνες σε όλη την ιστορία της φωτογραφίας και εξακολουθούν να δίνουν. Ωστόσο, υπάρχει διαφορετική προσέγγιση για κάθε ένα από αυτά, όσον αφορά τη σύνθεση του κάδρου. Υπήρξαν φωτογράφοι στο παρελθόν που έκαναν σημαντική δουλειά που χρησιμοποίησαν και τις δύο μεθόδους, αλλά όχι ταυτόχρονα. Ξεκίνησαν δουλεύοντας σε ένα από αυτά για αρκετά χρόνια και μετά πέρασαν στο άλλο. Ή τουλάχιστον δεν δούλεψαν ποτέ στο ίδιο έργο, χρησιμοποιώντας και τις δύο μεθόδους. Πάρτε για παράδειγμα το έργο του Saul Leiter. Εργαζόταν ως φωτορεπόρτερ και έβγαζε ασπρόμαυρες εικόνες (δείτε το βιβλίο: In my room), αλλά αργότερα, εξερεύνησε το χρώμα και δημιούργησε μερικά ωραία έργα με αυτό (δείτε αυτό το βιβλίο μονογραφίας).
Προσπάθησε να καταλάβεις ποια μέθοδος σου βγαίνει πιο φυσικά. Δες τις φωτογραφίες σου μετά από μερικούς μήνες και μέτρησε τις ασπρόμαυρες σε σχέση με τις έγχρωμες. Ποιες είναι οι περισσότερες; Αυτό μπορεί να σου δώσει μια υπόδειξη. Όταν το κάνεις αυτό, επέμενε σε αυτήν τη μέθοδο. Μην επιτρέπεις ποτέ στον εαυτό σου να παρεκκλίνει. Μπορεί να αποφασίσεις να το αλλάξεις κάποια στιγμή, αλλά τουλάχιστον μείνε σε αυτό για μερικούς μήνες ή ακόμα καλύτερα χρόνια και δες πού θα σε οδηγήσει. Χρησιμοποίησε μόνο ένα όταν δουλεύεις στο ίδιο έργο.
Στυλ στη φωτογραφία: Φιλμ ή ψηφιακό;
Αν παρακολουθείς τη φωτογραφική συζήτηση, μπορεί να έχεις συναντήσει μια αρκετά έντονη συζήτηση σχετικά με το εάν η φωτογραφία φιλμ είναι «καλύτερη» από την ψηφιακή. Για μένα, αυτό είναι μία βλακεία και μισή. Καμία μέθοδος ή εξοπλισμός δεν είναι καλύτερος από έναν άλλο. Η μόνη μεταβλητή στη φωτογραφία είναι ο φωτογράφος. Μέχρι στιγμής έχουμε μιλήσει για τον Henri Cartier-Bresson και τον Josef Koudelka, δύο κορυφαίους φωτογράφους. Η κάμερα του τηλεφώνου σου σήμερα είναι πιθανώς καλύτερη από τη δική τους, τεχνικά. Πιστεύεις ότι αυτό έχει σημασία; Απολύτως καμία.
Όσον αφορά στις φωτογραφικές μηχανές, η πτυχή που κάνει τη διαφορά στη στιλιστική προσέγγιση είναι το μέγεθος του αισθητήρα για την ψηφιακή ή το μέγεθος του φιλμ για την αναλογική. Αυτό είναι η επιφάνεια μέσα στη μηχανή που καταγράφει το φως που προέρχεται από τον φακό, για να παρέχει την τελική εικόνα. Δεν υπάρχει καλύτερη ή χειρότερη επιλογή εδώ, χρειάζεται μόνο να βρεις αυτή με την οποία θα εργαστείς. Τα διαφορετικά μεγέθη του μέσου εγγραφής σημαίνουν διαφορετικές αναλογίες, άρα διαφορετική γεωμετρία και προοπτική που προκύπτει. Πρέπει να επιλέξεις εάν πρόκειται να χρησιμοποιήσεις κάμερα πλήρους κάδρου - full frame (ή 35 mm για φιλμ), μεσαίου φορμά (ή 6x6 / 6x9 για φιλμ) και ούτω καθεξής. Δεδομένου ότι διαφορετικές κάμερες και διαφορετική τεχνολογία - φιλμ ή ψηφιακή - μπορεί επίσης να δώσουν μια ελαφρώς διαφορετική αίσθηση στις εικόνες σου, προσπάθησε να παραμείνεις με μία μόνο φωτογραφική μηχανή για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στυλ στη φωτογραφία: Επιλέγοντας φωτογραφικό φακό
Διαφορετικοί φακοί δημιουργούν εντελώς διαφορετικές φωτογραφίες. Δεν μιλάω εδώ για την ταχύτητα - ή τη φωτεινότητα - του φακού, που συνήθως αναφέρεται ως μέγεθος διαφράγματος ή f stop. Πολλοί αρχάριοι φωτογράφοι πιστεύουν ότι όσο πιο φωτεινός είναι ο φακός, τόσο καλύτερες είναι οι εικόνες που δημιουργεί. Αυτό συμβαίνει επειδή πολλοί φωτογράφοι απολαμβάνουν να βλέπουν το εφέ bokeh σε εικόνες που έχουν τραβηχτεί με ευρύ διάφραγμα. Το Bokeh είναι το εφέ όπου βλέπεις το κύριο θέμα ευκρινές και εστιασμένο και την υπόλοιπη εικόνα θολή, καθώς είναι εκτός εστίασης. Αν είσαι ένας από αυτούς, νομίζω ότι θα πρέπει να προσπαθήσεις να δεις περισσότερες φωτογραφίες και να καλλιεργήσεις την αισθητική σου άποψη. Το Bokeh είναι μια μέθοδος «εξαπάτησης» για τη δημιουργία βάθους σε μια φωτογραφία και συνήθως σημαίνει ότι ο φωτογράφος γνωρίζει πολύ λίγα για τη σύνθεση.
Μην είσαι ένας από τους ανθρώπους που ξοδεύουν χιλιάδες για να αγοράσουν έναν φακό για να έχουν μεγαλύτερο διάφραγμα, για να ανακαλύψεις αργότερα ότι αυτό δεν βοήθησε να γίνουν οι φωτογραφίες τους καθόλου καλύτερες.
Αντίθετα, εστίασε στην επιλογή της κατάλληλης εστιακής απόστασης του φακού που σου φαίνεται πιο φυσική και κόλλα σε αυτήν. Ανάλογα με την εστιακή απόσταση, ένας φακός ταιριάζει σε μία από τις τρεις κύριες κατηγορίες — Ευρυγώνιο, κανονικό ή τηλεφακό. Υπάρχουν επίσης δύο βοηθητικές υποκατηγορίες, το fish-eye και το super telephoto, στις αντίστοιχες πλευρές του φάσματος.
The difference in focal length represents an image with a different perspective. Telephoto lenses compress perspective whereas wide-angle ones decompress it.
As a side note, 50mm lenses are considered to be normal lenses, as they similarly represent the frame to the way our eyes see. If the focal length is smaller than 50mm, then you have a wide-angle lens, which sees the frame at a wider angle than our eyes and if greater than 50mm, then the lens is a telephoto, seeing at a narrower angle than our eyes.
A secondary note would be that, historically, only a few iconic photographs are shot on a telephoto. That doesn’t mean of course that there are none, or that there is no chance that great photos can be produced in the future, using one.
Try to find a lens, whose focal length feels natural to you, or it is more appropriate for your project. If you are often shooting in tight spaces, maybe you want to try a wide-angle lens. Try a normal or telephoto lens if you are shooting in open spaces from a distance. When you choose your lens, you will see that your photography starts to become better, because it is easier for you to master this lens. You will even be able to start framing your photograph without looking inside the viewfinder, as you will know exactly your lens’s boundaries.
Στυλ στη φωτογραφία: Άλλοι περιορισμοί
Μπορείς να εφαρμόσεις περιορισμούς σχετικά με οποιαδήποτε πτυχή της φωτογραφίας σου. Οσοι περισσότεροι τόσο το καλύτερο. Επίλεξε μεταξύ οριζόντιου ή κάθετου κάδρου. Επίλεξε να μην κροπάρεις ποτέ τις φωτογραφίες σου. Αυτό θα σε βοηθήσει να είσαι λιγότερο τεμπέλης και να προσπαθήσεις να μετακινηθείς στο κατάλληλο μέρος για να δημιουργήσεις τη φωτογραφία σου. Μπορεί επίσης να σε κάνει να ζητήσεις κατάλληλες άδειες από μοντέλα ή για να εισέλθεις σε χώρους και αυτό θα σε βοηθήσει να μάθεις να ξεπερνάς εμπόδια. Επίλεξε τις αναλογίες της φωτογραφίας σου. Αποφάσισε αν θες φωτογραφίες 2:3, τετράγωνες ή πανοραμικές. Επίλεξε τις συνθήκες φωτισμού που προτιμάς. Προτιμάς το φυσικό φως; Φως στούντιο; Λιγότερο ή περισσότερο κοντράστ; Πλαϊνό ή ευθύ φως; Θα μιλήσουμε περισσότερο για τον φωτισμό σε αυτό το άρθρο.
Με το να είσαι συνεπής με τους περιορισμούς σου, η φωτογραφία σου θα βελτιωθεί σημαντικά, καθώς θα μπορείς να δουλεύεις απερίσπαστος από τις τεχνικές πτυχές της φωτογραφίας, και έτσι θα μπορείς να επικοινωνείς απευθείας τις σκέψεις σου. Επιπλέον, το σύνολο του έργου σου θα αρχίσει να φαίνεται πιο συνεπές καθ' όλη τη διάρκεια, επειδή έχεις πλέον περιορίσει το αισθητικό αποτέλεσμα κάθε εικόνας, τουλάχιστον από τεχνική άποψη.
Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στο θέμα της τοποθέτησης υδατογραφημάτων (watermarks) σε φωτογραφίες. Πολλοί αρχάριοι φωτογράφοι χρησιμοποιούν ένα υδατογράφημα στις εικόνες τους επειδή ανησυχούν ότι κάποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει τη φωτογραφία τους χωρίς άδεια. Η λύση λοιπόν είναι να γράψουν το όνομά τους στην φωτογραφία. ΣΤΑΜΑΤΑ να το κάνεις αυτό, τώρα. Αν κάποιος μου φέρει μια φωτογραφία για κριτική που έχει υδατογράφημα, δεν θα την κοιτούσα καν, θα την πετούσα αμέσως στα σκουπίδια. Το έργο ενός καλλιτέχνη δεν μπορεί να το κλέψει κανένας άλλος, γιατί μπορείς να καταλάβεις ότι αυτή η φωτογραφία είναι δική του από το στυλ της. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε η εικόνα είναι απλώς σκουπίδια. Ποιος λοιπόν θα ήθελε να κλέψει τα σκουπίδια; Και αν κάποιος το έκανε, ποιος νοιάζεται;
++
Προμηθεύσου το βιβλίο του Γιώργου Τατάκη, «Throw away your camera & become a photographer»
⭐⭐⭐⭐⭐ 5-star review from Readers' Favorite